Młoda dziewczyna budzi się w szpitalu nie pamiętając kim jest. Motyw przerażający jak dla mnie, ponieważ całkowita utrata pamięci wydaje się wręcz niewyobrażalna, do sprawnego funkcjonowania w życiu. Pozostały jej jedynie odruchy, tzw. pamięć mięśniowa. Nieufność, zagubienie, niepokój. Powoli odkrywa kolejne elementy swojego życia, ale nie mając widoku na całość, nie potrafi ich ułożyć i cieszyć się tym, co udało się odzyskać. Wątpliwości i strach, nawet przed samą sobą, nie dają jej spokoju.
"Wiem już na pewno, że moje dotychczasowe życie nie było zwykłe i nudne. Obawiam się, że mogło być nawet niebezpieczne. Co gorsze, chyba nadal takie jest. Czy w tej chwili grozi mi jakieś niebezpieczeństwo? Czy może to ja komuś zagrażam?"
Powieść skonstruowana jako thriller, aczkolwiek zawiera też elementy sensacyjne. Właśnie ta sensacyjna warstwa, która z rozwojem wydarzeń nabiera na sile jest elementem najbardziej wyróżniającym i jednocześnie najciekawszym.
Pomysł na fabułę Autorka miała całkiem dobry, ale niestety w moim odczuciu wykonanie jest już gorsze. Przede wszystkim drażniły mnie powtórzenia. O ile zdenerwowanie bohaterki i związane z tym przemyślenia są dość oczywiste, to jednak wielokrotne powtarzanie tych samych pytań i wątpliwości w kolejnych akapitach, lub czasami nawet w tym samym, sprawia, że przestajemy czytać uważnie. Rozwleka to niepotrzebnie książkę i trzyma czytelnika wciąż w jednym kącie, pozwalając mu wyjrzeć kawałek dalej od czasu do czasu. Skrupulatniejsze opowiedzenie tej bardziej sensacyjnej warstwy w miejsce tych nie wnoszących nic rozważań, byłoby znacznie bardziej sensowne i ciekawe. Bardzo rzadko zdarza mi się jedynie przelatywać wzrokiem akapity, ale w tym przypadku nie mogłam się powstrzymać i nie wydaje mi się, żeby cokolwiek mi umknęło.
"Niech już skończą się te wszystkie tajemnice i zagadki. Chcę wreszcie zacząć żyć normalnym życiem. Jakiekolwiek ono do tej pory było, chcę, żeby wreszcie wróciło do mnie. Mam dość tkwienia w tym zawieszeniu. Wolę poznać prawdę, choćby najgorszą, byleby nie musieć się już zastanawiać, kim naprawdę jestem."
Dużym plusem tej powieści okazuje się skomplikowanie fabuły. Wszelkie wątki są nieoczywiste, a Pani Lidia wodzi nas nieco za nos i mami. Niektórych niuansów można się domyślić, przynajmniej częściowo, ale z pewnością te wiodące pozostają zagadką do samego końca. Lawirujemy pomiędzy różnymi domysłami, oceniamy bohaterów i przypinamy im różne łatki, żeby skonfrontować to z zakończeniem.
Główna postać początkowo ciekawi przede wszystkim swoją przeszłością, nieznaną, skrytą, ale przebijającą się do teraźniejszości za pomocą różnorakich drobiazgów. Szybko orientujemy się kim mogła być kobieta. Osobowość zmienia się diametralnie w momencie, gdy zaczyna sobie przypominać. Wówczas dopiero mamy do czynienia z naprawdę niezwykłą kobiecą bohaterkę, silną i wyrazistą. Jednak brakowało mi nieco bardziej pogłębionej analizy psychologicznej w tej części. Najbardziej zarysowana została wobec pacjentki z amnezją, natomiast przeszłość i prawdziwa osobowość wydały mi się za mało wnikliwe. Występuje również kilka męskich postaci, które są dosyć interesujące. Jedna z nich została obszerniej przedstawiona, ale żałuję, że pozostałe przedstawiono wyłącznie w zarysie, ponieważ zdradzają duży potencjał.
Zabrakło mi również pewnej spójności logicznej między odczuciami kogoś dotkniętego amnezją, a następnie odkrywaniem zgodności z rzeczywistością. Z jednej strony Autorka pokazuje to, że gdzieś głęboko w świadomości zaszyta jest prawda o przeszłości, o tożsamości bohaterki i subtelnie daje o sobie znać, a z drugiej nie ma konsekwencji w późniejszej weryfikacji. W ten sposób intuicyjna ocena bohaterki wobec samej siebie i otaczającego świata jest niespójna. Rozumiem, że na pierwszym planie miała królować niepamięć, że to zagubienie zostało wyostrzone do maksimum i dosadniej pokazano, że nic nie jest takim jakim się wydaje na pierwszy rzut oka, ale oddzielenie tropów i prowadzenie ich w jednym kierunku byłoby dla fabuły korzystniejsze.
"Muszę bardziej zaufać swoim instynktom, bo to one - póki co - prowadzą mnie
w moim nowym - starym świecie."
"Nić Ariadny" może nie weszła do grona moich ulubieńców, ale była całkiem na dobrej drodze do tego. To historia intrygująca, która wymaga jeszcze sporo pracy. Z pewnością wielu czytelnikom się spodoba, ale nie wszystkim. Myślę, że Pani Lidia ma szansę jeszcze rozwinąć skrzydła i mam nadzieję, że mnie zaskoczy dając prztyczka kolejną powieścią. Zachęcam szczerze do dalszego rozwoju. Może warto napisać drugi tom tej historii? Jestem przekonana, że byłoby o czym snuć tę opowieść. Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że nie jest to książka zła. Wciągająca, angażująca czytelnika, barwni bohaterowie i cenne słowo o tym, jak czynić dobro powstrzymując się przed gniewem i mściwością. Dlatego też uważam, że sami musicie sprawdzić czy jest w Waszym guście. Sądzę, że gdyby nie wspomniane mankamenty to i dla mnie okazałaby się znacznie bardziej elektryzującą lekturą.
Bardzo dziękuję Kasi, która organizując BT dała mi szansę zapoznać się z książką :)
"Nić Ariadny"
Lidia Tasarz
Wydawnictwo: Psychoskok
Liczba stron: 276
Ocena: 6/10
