"Ach, rozumiem... Znaczy nie rozumiem, ale zaczynam się przyzwyczajać."
Dwudziestopięciolatka o rudych włosach i urodzie raczej nienachalnej, imieniem Salomea, a pieszczotliwie nazywana przez bliskich Salką, postanawia uwolnić się od dręczącej ją , nieco dziwnej rodzinki, wyprowadzając się do Wrocławia. Historia brzmi, jak wiele innych, prawdziwych opowieści o tym, jak to latorośle próbują uwolnić się wreszcie spod nadopiekuńczych skrzydeł rodziców. Na tym jednak kończą się podobieństwa i jako taka normalność.
Dom, w którym wynajęła pokój, skradł moje serce już od pierwszego zaczytanego o nim zdania. Stare domostwa przyciągają mnie jak magnes i to nie tylko te piękne posiadłości w wyrafinowanym stylu, ale również proste domy zwykłych ludzi. Czuję w nich duszę, jakby szeptały do mnie. No właśnie z tym szeptaniem to w przypadku domu z "Nomen omen" sprawa jest zupełnie dosłowna. W telefonie słychać głosy, Warcraft wypluwa dziwne komunikaty w różnych językach. Dom na Lipowej cieszy się nie najlepszą sławą, a prawdę mówiąc to raczej jakimś dziwnym lękiem wśród mieszkańców Wrocławia. Właścicielka wydaje się być osobą dość niezrównoważoną emocjonalnie. Momentami zimna i nieprzystępna, w innych chwilach, z turbanem na głowie, rozsiewa wokół siebie radość. Pełnia dziwactw i nieszczęść Salki nadchodzi w chwili, kiedy jej brat, po wyrzuceniu go z akademika, również postanawia się sprowadzić na Lipową.
"- Siostra, gdybyś powiedziała, że widziałaś jak pływam pieskiem w rynsztoku, przebrany za Myszkę Miki i nawalony jak marabut, to pewnie bym się nie wypierał, ale po parkach na pewno się nie szwendam. Mam swoją godność."
"(...) podreptali razem do taksówki. Również i ten kierowca próbował stawiać opór, gdy usłyszał o Lipowej pięć, lecz dziewczyna, przemoczona, zziębnięta i zdezorientowana jak nigdy w życiu, tym razem nie dała się porzucić byle gdzie jak worek wyjątkowo mokrych kartofli. Zamiast tego, zwymyślała taksówkarza od serca, obficie plując jadem, świętym oburzeniem i resztkami wody z Odry. Mało brakowało, by wniósł ich do willi na rękach."
Książki Marty Kisiel przepełnione są inteligentnym humorem, przyjemnym splotem komizmu słownego i sytuacyjnego. W dużej mierze wszystko oparte zostało o przypadek, los złośliwy i przewrotny, oraz na niezwykłych kreacjach bohaterów. W porównaniu do "Dożywocia", tutaj uświadczymy zgrabniejszy rys fabularny, który dopełnia satysfakcję czytelnika. Co więcej "Ałtorka" nie poszła na łatwiznę i nakreśliła opowieść, w której łączy fascynujące perypetie rodzinne ze smutnymi wspomnieniami wojny. Zarówno jedna, jak i druga warstwa skonstruowana lekko i przystępnie, ale pozostawiająca drogę pewnej refleksji o naturze rodzinnej, jak i o historycznej matni. Można więc zaczytać się dla przyjemności, jak i wysnuć dość życiowe wnioski.
"Na papierach podpisywanych przez polityków i generałów wszystko wydaje się proste.Temu zabrać to, tamtemu dać tamto, tę granicę przesunąć tam, a tamtą tu. Lecz w tym najprostszym, ludzkim wymiarze, daleko od frontów, zawsze w czyimś sercu pozostaje głębokie poczucie niesprawiedliwości."
Wachlarz postaci jest bardzo różnorodny. Większość odbieramy jako pozytywnie zakręcone jednostki, bardziej lub mniej inteligentne. Nawet Niedaś, który wydaje się być wyjątkowo prostolinijny i niestety dziedziakowato niemądry, taki lekkoduch, potrafi oczarować jakimś wewnętrznym urokiem. Babcia Salki i Niedasia to osoba absolutnie cudowna, wspaniałe wsparcie dla wnuczki, kobieta mądra życiowo i bardzo ciepła. Przywodzi na myśl wręcz taką bajkową babcię, u której zawsze można znaleźć bezpieczne schronienie za spódnicą. Rodzice z kolei są dobrze postrzeleni, szczególnie matka. Kobieta, która w jakimś stopniu pozostała dziewczęciem, wolna i bardzo otwarta, aż za bardzo.
"Niedaś był jednak całkowicie uodporniony na odczucia inne niż własne, rozumiejąc wyłącznie wyższe emocje, takie jak LOL, ROTFL i tym podobne."
Pojawia się też miłość i to w wielu barwach. Oczywiście ta młodzieńcza, jeszcze niewinna i rodząca się w delikatności, zawstydzeniu, najbardziej przykuwa uwagę. Znajdziecie też miłość, która pojawia się w gwałtowności nieporozumień. Uczucia rodzące się w tej książce, lub odkrywane na nowo, mimo pewnej niesamowitej otoczki, przywodzą na myśl szczerość, ludzką prawdę.
To, co jeszcze mi się bardzo podoba u Marty Kisiel to umiejętność wplecenia do fabuły elementów fantastycznych, ze znanymi nam z mitologii motywami. Świetnie przekuwa to wszystko na polskie warunki społeczne i historyczne, wykorzystując nasze narodowe cechy. Jej język jest elegancki i dopracowany, co sprawia ogromną przyjemność.
- Teoretycznie. - Wysiorbał z miseczki resztki śmietany po mizerii.
- A praktycznie?
- Nie wiem - przyznał szczerze - ale jestem otwarty na eksperymenty."
Mogłabym tak się zachwycać twórczością tej Pisarki w nieskończoność. Polecam Wam gorąco. Za komizm i warsztat językowy, za nietuzinkowych bohaterów, za przypadki, które chodzą po ludziach, za ciekawy splot wydarzeń i osób, za Roya Keana, za śmiech, który niósł się po całym bloku i w komunikacji miejskiej... za to wszystko serdecznie dziękuję Marcie Kisiel i Wydawnictwu Uroboros.
"Psychopaci z hakiem, psychopaci z lustra, psychopaci w szafie, rany boskie, psychopaci z hakiem z lustra w szafie!!! (...) Chrapiący psychopata to było jednak coś nowego."
Marta Kisiel
"Nomen Omen"
Wydawnictwo: Uroboros
Liczba stron: 336
